To αίνιγμα (*) Μικροδιήγημα

Σκληρό. Στα χέρια σου ήμουν σκληρό και με κρατούσες για ώρα. Και ήμουν δυνατό και εσύ ήξερες τι έκρυβα μέσα μου, πόσο χρώμα. Και με κουβάλησες έτσι, μέσα στο κρύο και ήταν ζεστά στην κρυψώνα της παλάμης σου. Και χαιρόσουν, μπορούσα να το αισθανθώ, χαιρόσουν τον επικείμενο αποχωρισμό μας. Χώθηκες μέσα στον κόσμο, πάνω στη γέφυρα. Η λίμνη από κάτω μας. Λίγα λεπτά πριν τη θυσία. Μετρούσατε όλοι μαζί αντίστροφα. Και πυρώσατε χωρίς δεύτερη σκέψη τις απολήξεις μας όταν ήρθε η ώρα. Το πρώτο και το τελευταίο μου ταξίδι στον αέρα. Ψηλά. Ψηλά. Ψηλά.  Μπορούσα να σας δω, μπορούσα να δω τους ομοίους μου να σφυρίζουν χαρούμενοι λίγο πριν πεθάνουν μαζί μου. Ήμαστε χρήσιμοι πια, είμαστε αεροπόροι, ηθοποιοί, πρωταγωνιστές. Και ήταν όμορφα. Και είχα αξία.  Σε λίγο θα με θαύμαζαν, σε λίγο θα ήμουν φως, θα ήμουν μορφή που θα άστραφτε στη νύχτα.  Ποιος θα το πίστευε ότι ένα τόσο δα μικρό, σκληρό κομμάτι θα γινόταν ρευστή ουράνια λάβα που θα επισκίαζε τις θλιβερές σας σκέψεις; Εσείς, σίγουρα το ξέρατε. Γι’ αυτό με φτιάξατε, για τα δικά σας θέλω. Γι’ αυτό έγινα πρόσφορο τη μέρα της χαράς σας. Πράξη ηρωική ή προορισμένο τέλος; Να μην είμαι καν εκεί, την ένδοξή μου ώρα; Τι ήμουν; Τι είσαι; Τι είστε;