Ημερολόγιο Belfast (*) Μικροδιήγημα

Το παρελθόν είναι μενταγιόν στον λαιμό που δεν κλείνει, φωτογραφία ασπρόμαυρη ανάμεσα στις κλείδες, χοροπηδάει σε κάθε σου βήμα, διανύει μια ελάχιστη απόσταση απ’ το σώμα σου και πέφτει πάλι πάνω του, συγχρονισμένο με τους χτύπους της καρδιάς σου. Belfast. Η ενέργεια αυτής της πόλης δε σου ταίριαξε τότε, το θυμάσαι, το παρατηρείς ακόμη όντας με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι του λεωφορείου, δε σου ταιριάζει ούτε και τώρα. Διαπιστώνεις, χωρίς να είσαι δογματικός, ότι οι άνθρωποι αδυνατούν να διαχειριστούν την αλήθεια. Την αλήθεια των άλλων, γιατί τη δική τους συνήθως την αγνοούν εσκεμμένα. Το λεωφορείο ξεκίνησε για το Δουβλίνο και νιώθω μια κάποια ηρεμία. Ο ουρανός ημισκότεινος, οι άνθρωποι ημιπαγιδευμένοι περπατούν στα πεζοδρόμια, τα άσπρα ταξί έχουν αναμμένες τις κίτρινες πινακίδες τους. Το ηχογραφημένο μήνυμα μας ενημερώνει ότι καμία σεξουαλική παρενόχληση δε θα γίνει ανεκτή στο λεωφορείο. Η γυναικεία φωνή συνεχίζει να μιλάει για τουαλέτες και λοιπά αδιάφορα στοιχεία. Καταλήγει σε προστακτικές που μισώ, τελικά σε κάθε γλώσσα. Κάθισε, χαλάρωσε και απόλαυσε το ταξίδι σου. Όχι, μαντάμ, δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω.