Είναι καιρός που θέλω να γράψω για το Innsbruck, αυτή την πόλη της Αυστρίας που στο μυαλό μου έχει αποτυπωθεί ως μια μεγάλη αγκαλιά, με τις χιονισμένες κορυφές των βουνών να τη σκεπάζουν σχεδόν ολόκληρη απ’ άκρη σ’ άκρη.
Δεν τη θυμάσαι πάντως για το κρύο που είχε το δωμάτιο ανοιξιάτικα στο ξενοδοχείο και το γεγονός πως όσο κι αν προσπαθήσες να ρυθμίσεις το κλιματιστικό, η θερμοκρασία παρέμεινε η ίδια. Ούτε φυσικά για την αναίτια αγένεια της κοπέλας στο Strudel Cafe Kroll που εμφανώς δεν είχε σκοπό να σε εξυπηρετήσει στα αγγλικά, αλλά το έκανε γιατί δεν είχε άλλη λύση (τόση που δεν απήλαυσες τo strudel με τα βατόμουρα).
Τη θυμάσαι σίγουρα για τα επιβλητικά βουνά που για κάποιον λόγο σου ψιθύριζαν πως ήξεραν προσωπικά τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, την ηρεμία στους δρόμους της πόλης, την αρχοντιά που απέπνεαν άνθρωποι και λεπτομέρειες στην αρχιτεκτονική των κτιρίων. Τη θυμάσαι για τα στριμωγμένα πολύχρωμα σπιτάκια στην όχθη του ποταμού και την ήσυχη βραδινή βόλτα ανάμεσά τους, το σκυλάκι που καθόταν στα δύο πόδια δίπλα στο καπέλο του επαίτη ιδιοκτήτη του, για τα ανθισμένα δέντρα με τα υπέροχα μεγάλα ροζ λουλούδια, για το γλυκό με τη σαντιγί που έφαγες χωμένος σε μια εσοχή τοίχου, κολλητά στο παράθυρο, τον καφέ σε μια μικρή πλατεία με θέα τις κορυφές και το νερό που έχυσε πάνω σου η σερβιτόρα με γέλια, τον σκούφο που τελικά δε χάθηκε, την μπλε γλάστρα που αγάπησες, αλλά ήταν τόσο βαριά για να μπορέσεις να την κουβαλήσεις πίσω στην πατρίδα σου, τη συζήτηση που είχες για το πόσο ρόλο παίζει η φύση στη διαμόρφωση ενός μοναδικού αστικού τοπίου.
Θυμάμαι το μαγαζάκι εκείνο με το όνομα «Il gusto da Leonardo» με την ιταλική κουζίνα, τις παράλογες τιμές και τις κακές κριτικές που διάβασες εκ των υστέρων. Κι όμως, το όλο κλίμα, οι γεύσεις, η αυθεντικότητα των Ιταλών ιδιοκτητών (η γυναίκα που δυσανασχετούσε να σερβίρει, γιατί ο άντρας της αγκάλιαζε όλα τα κορίτσια και καθυστερούσε, το γεγονός πως δεν ήξεραν καν γερμανικά ή αγγλικά και σέρβιραν στον καθένα αυτό που ήθελαν, στην τιμή που ήθελαν, χωρίς καμία απόδειξη) σε συνδυασμό με το κόκκινο κρασί με έκαναν για λίγο να ξεχάσω όσους στερούνται την ειρήνη και τα βασικά αγαθά, να κατανοήσω βαθιά τη σερβιτόρα που το ίδιο πρωινό δεν ήθελε καν να μας βλέπει, να γίνω ταυτόχρονα Ιταλός, Αυστριακός, Έλληνας και στο τέλος ένα απαλό, δροσερό φύσημα του ανέμου που χάιδεψε παρηγορητικά τα μαλλιά της ιδρωμένης, για να ικανοποιήσει τις καπιταλιστικές επιταγές της ζωής, Ιταλίδας κυρίας.
https://www.innsbruck.info/en/
ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΣ 
Σχολιάστε