Καλύτερα έτσι (*) Μικροδιήγημα

Τα δέντρα δεν τρέχουν. Ριζωμένα βαθιά, απλά επεκτείνονται. Είναι ευτυχισμένα; Άραγε; Οι κεραίες σίγουρα δεν είναι, αφημένες στη σκουριά, ριζωμένες κι εκείνες βαθιά, κοιτώντας πάντα προς μια κατεύθυνση, χωρίς καν τη δυνατότητα να απλωθούν λίγα εκατοστά παραπέρα. Τα παιδιά τρέχουν. Φωνάζουν λες και πρέπει να τρυπήσουν το τύμπανο κάποιου ή να προκαλέσουν μόνιμη εγκεφαλική βλάβη σε κάποια γριά κύρια εγκλωβισμένη πίσω απ’ το παράθυρο του σπιτιού της. Κι οι λάθος έρωτες δεν ευοδώνονται. Πόσο ταιριάζουν, θαμμένοι κάτω από τσιμέντα, με τις κόκκινες σημαίες που υψώνονται κυματιστές πάνω στο σώμα όσων προσπαθούν να πείσουν τους άλλους πως τους μοιάζουν. Το ψέμα είναι βαθύτερο ως ύπαρξη από ειπωμένα λόγια. Θα πεις ότι αυτή η ιστορία δε βγάζει κανένα νόημα. Ο άνεμος δίνει κίνηση στα δέντρα, μπορεί να αντιληφθεί κανείς μια μικρή κίνηση ακόμη και στις κεραίες. Τα παιδιά όσο περνάει η ώρα σωπαίνουν. Έξω έχει σκοτεινιάσει. Θα βρέξει.