Το μέγεθος της αποστασιοποίησης (*) Μικροδιήγημα
Απ’ το άλφα ως το ωμέγα, θα πυροβολούσε μέχρι θανάτου τα γράμματα, ώστε να μην έχουν δυνατότητα να συρθούν πληγωμένα και να σχηματίσουν λέξεις λίγο πριν ξεψυχήσουν. Θα έβγαζε με τα ίδια του τα χέρια τα τούβλα της νοητής πόλης που έχτισαν ένα βράδυ, μέχρι τα νύχια του να πέσουν ματωμένα από τα δάχτυλα. Θα έπαυε να φλεγμαίνει από αισθήματα που δεν μπορούσε να ονοματίσει. Θα θύμιζε στον εαυτό του κάθε φορά πως έχει τη δυνατότητα να μην υπάρχει για κανέναν, πως δεν έχει την ανάγκη να υπάρχει για τον οποιονδήποτε. Καμία επιβεβαίωση διαδικτυακή, κοινωνική, επαγγελματική δεν τον αφορούσε, όταν όλοι τρέφονται και συντηρούνται στη ζωή απ’ την αποδοχή. Θα έδινε πραγματικό νόημα στη λέξη αποστασιοποίηση. Περπατώντας νωχελικά σε γραμμικές ή μη πορείες, ανατρέποντας μικρόκοσμους χωρίς καμία καταγραφή, χωρίς καμία ενημέρωση σε κανέναν. Πιο ζωντανός από κάθε άλλη φορά, πιο νεκρός για τους υπόλοιπους από κάθε άλλη φορά. Η παρουσία της απουσίας που απλώνεται αργά σαν ομίχλη και την καταλαβαίνεις μονάχα όταν έχει σκεπάσει τα πάντα. Θα.